O magii nadchodzących zmian…

Dzisiaj chciałam napisać o tym, co u mnie się dzieje, co się zmienia i dlaczego nie było mnie tutaj tak długo.

Na początek muszę się Wam przyznać, że jeszcze  kilka miesięcy temu nie wiedziałam, że tak wiele zmian przyniesie ten Nowy Rok.

Jak pewnie zauważyliście, od grudnia zeszłego roku moja aktywność na blogu zmalała, a już w styczniu nie było mnie tu wcale. Zniknęłam i to nie tylko z bloga, ale też z facebooka. Zastanawiacie się pewnie, dlatego tak wszystko się potoczyło, a blog, któremu poświęcałam każdą wolną chwilę- umarł.
Nastała pustka i cisza, wylogowałam się z wirtualnego świata, bo pomimo ogromnych chęci, nie byłam w stanie nic zrobić. Nie myślcie jednak, że było to spowodowane brakiem weny, otóż nie mój notatnik  dzień w dzień zapełniał się pomysłami na nowe teksty.

To po prostu ja straciłam wigor, a moje samopoczucie z dnia na dzień zaczęło się pogarszać,  czułam w sobie ogromną niemoc i brak chęci, zwyczajnie nie mogłam patrzeć na komputer.

Nawet ulubiona kawa wypijana co rano przestała mi smakować, a do tego poranne mdłości zaczęły się nasilać.

Brzmi znajomo?

Mianowicie w grudniu na moim teście ciążowym pojawiły się dwie magiczne kreski, wskazujące na to, że Martynka doczeka się rodzeństwa.  🙂

<pełnia szczęścia>

I tak oto przez pierwsze miesiące chcąc nie chcąc  zmuszona byłam zaprzyjaźnić się z muszlą. Wszystkie objawy były książkowe, a gdy już wydawało się,że nie przyjemne ciążowe dolegliwości ustały , a ja wracam do pełni sił i dawnej aktywności.

Wybrałam się na  upragnione spotkanie blogujących Mamblog w Suszcu.

Nic nie wskazywało, że moja długo oczekiwana wycieczka zakończy się w Żorskim szpitalu i spędzę tam prawie miesiąc z dala od rodziny.

Na szczęście wszystko skończyło się dobrze, a cała ta nieprzyjemna historia była znakiem ostrzegawczym, by przystopować.  Co prawda nadal muszę prowadzić, tryb spoczynkowy jednak teraz mogę cieszyć się już domową atmosferą i być blisko przy mojej trzylatce.

Dziś, gdy sił więcej dzielę się z Wami wspaniałą wiadomością, że pod moim sercem noszę synka.

Co prawda potrzebuje jeszcze chwili, żeby zacząć pisać regularnie i tak często, jak kiedyś, ale wszystko jest na dobrej drodze.

Po dłuższej ciszy na blogu spodziewajcie się teraz, nowych wpisów dotyczących macierzyństwa, ciąży.

Na koniec jeszcze chciałabym podziękować swoim starym, wiernym czytelnikom, którzy mimo tego że, ja zniknęłam, zaglądali tutaj.

To bardzo miłe i budujące.